جهت گیری مقاومت در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار علوم سیاسی دانشگاه تهران

2 دانشجوی دکتری علوم سیاسی - جامعه شناسی سیاسی دانشگاه تهران

3 کارشناس ارشد علوم سیاسی دانشگاه تهران

چکیده

دولت‌ها همواره سعی می‌کنند‌ در سیاست ‌خارجی خود، آن جهت‌گیری را برگزینند که تأمین‌کننده‌ی حداکثر منافع ملی و امنیتی برای آن‌ها باشد.‌ بنابراین رابطه‌ی بین جهت‌گیری سیاست ‌خارجی و امنیت و منافع ‌ملی ازجمله موضوعات پیچیده‌ای است که نیازمند تحقیق و پژوهش بسیار گسترده است. جمهوری ‌اسلامی، ایجاد و حفظ صلح و امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی پایدار و حقیقی را منوط به اتخاذ و کاربست جهت‌گیری و گفتمان مقاومت در سیاست ‌خارجی خود و در قالب پارادایم برخورد با سلطه می‌داند؛ جهت‌گیری مقاومت در قالب پارادایم برخورد با سلطه و مبتنی بر قدرت روایت انقلاب اسلامی از متن اسلام ناب محمدی (ص) و با هدف غرب‌زدگی‌زدایی از مناسبات قدرت و سیاست بین‌الملل نظریه‌پردازی شده است. در همین راستا هدف پژوهش حاضر پرداختن به این سؤال است که جمهوری اسلامی ایران با اتخاذ جهت‌گیری مقاومت در سیاست خارجی خود چه اهدافی را دنبال می‌کند؟ فرضیه پژوهش بر این پاسخ استوار است که مهم ترین هدف جمهوری اسلامی ایران، از اتخاذ جهت‌گیری مقاومت در سیاست‌ خارجی، تأمین امنیت هستی شناختی و حفظ و تداوم هویت انقلابی – اسلامی، استقلال‌طلبی، سلطه ستیزی، صلح طلبی و عدالت خواهی می باشد. بر این اساس، سیاست خارجی ایران، بیش از آنکه هدف محور باشد، رسالت محور است و از منطق تناسب و اقتضا به‌جای منطق نتایج پیروی می‌کند.

کلیدواژه‌ها