The Concept and Process of Leadership Oversight in Iran

Document Type : Science - Research

Author

Assistant Professor, Center for Advanced Studies of the Islamic Revolution, University of Tehran

Abstract

Oversight of political power is essential for good governance. This process, by comparing "What is" with "What should be," helps improve resource allocation and enhances the quality of public services. In the Islamic Republic of Iran, following the 1357 SH/1979 AD Revolution, the political system underwent a structural transformation in leadership accountability by establishing the institution of the Leader (alongside the three branches of government) and revoking the absolute immunity of the monarch. This article examines the concept, significance, and mechanisms of oversight over the Leader and related institutions in the Constitution of the Islamic Republic of Iran. Oversight of the Leader has two primary objectives: increasing efficiency and strengthening political legitimacy. The Leader, as defined in the Constitution, is the most important political authority, elected by the Assembly of Experts (who are themselves elected by the people), and holds extensive duties, including determining the general policies of the system and commanding the armed forces. The Leader is equal to all other citizens before the law and can be dismissed by the Assembly of Experts if they lose the necessary qualifications. This article analyzes three main theories of legitimacy in the Islamic Republic of Iran: the Theory of Appointment (divine legitimacy), the Theory of Election (popular legitimacy), and the Divine-Popular Theory (a combination of both). Each of these theories explains leadership oversight in a different way. This analysis shows that despite differences in theoretical foundations, all perspectives emphasize the necessity of oversight over the Leader and related institutions, paving the way for increased efficiency and the stability of the system.

Keywords

Main Subjects

Article Title [Persian]

مفهوم و روند نظارت بر رهبری در ایران

Author [Persian]

  • سید رضا موسوی
استادیار مرکز مطالعات عالی انقلاب اسلامی دانشگاه تهران
Abstract [Persian]

نظارت بر قدرت سیاسی برای حکمرانی مطلوب، پیشگیری از فساد، تضمین کارآمدی و افزایش مشروعیت نظام ضروری است. این فرآیند، با مقایسه "آنچه هست" با "آنچه باید باشد"، به بهبود تخصیص منابع و ارتقای کیفیت خدمات عمومی کمک می‌کند. در جمهوری اسلامی ایران، پس از انقلاب ۱۳۵۷، نظام سیاسی با ایجاد نهاد رهبری (در کنار قوای سه‌گانه) و الغای مصونیت مطلقه پادشاه، تحولی ساختاری در مسئولیت‌پذیری رهبری ایجاد کرد. این مقاله به بررسی مفهوم، اهمیت و سازوکارهای نظارت بر رهبری و نهادهای مرتبط در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می‌پردازد.
نظارت بر رهبری دو هدف اصلی را دنبال می‌کند: افزایش کارآمدی و تقویت مشروعیت سیاسی. رهبر در قانون اساسی، مهمترین مقام سیاسی است که توسط مجلس خبرگان رهبری (منتخب مردم) انتخاب می‌شود و وظایف گسترده‌ای از جمله تعیین سیاست‌های کلی نظام و فرماندهی نیروهای مسلح را بر عهده دارد. رهبر در برابر قانون با سایر افراد مساوی است و در صورت فقدان شرایط، توسط خبرگان قابل عزل است.
این مقاله سه نظریه اصلی مشروعیت در جمهوری اسلامی ایران را تحلیل می‌کند: نظریه نصب (مشروعیت الهی)، نظریه انتخاب (مشروعیت مردمی) و نظریه الهی-مردمی (تلفیقی از هر دو). هر یک از این نظریه‌ها، نظارت بر رهبری را به گونه‌ای متفاوت تبیین می‌کنند. این تحلیل نشان می‌دهد که با وجود تفاوت در مبانی نظری، تمامی دیدگاه‌ها بر ضرورت نظارت بر رهبری و نهادهای مرتبط تأکید دارند و راه را برای افزایش کارآمدی و پایداری نظام هموار می‌سازند.

Keywords [Persian]

  • نظارت
  • کارآمدی
  • مشروعیت
  • رهبری
Contemporary Researches on Islamic Revolution
Volume 7, Issue 25
August 2025
Pages 140-107

Files

Share

How to cite

Statistics