Examining and explaining the relationship between "Islam and politics" in the political thought of Ayatollah Javadi Amoli (with emphasis on political kalam)

Document Type : Science - Research

Author

Assistant Professor of Political Science, Social Sciences Research Institute, Research Institute of Hawzah and University, Qom, Iran.

Abstract

Ayatollah Javadi Amoli has a relative comprehensiveness in religious studies and also in dealing with issues of political theology, including the areas of political theology, which has made him a prominent figure. (Importance) The article, based on Skinner's intentional hermeneutic method (method), has analyzed the relationship between Islam and the state with some interventions. Based on this, the main question is what is the type of relationship between religion and government in Javadi Amoli's view? (Main question) The hypothesis is based on the fact that, based on the subjective and objective grounds and the conventional norms in this field, Javadi Amoli, by rejecting the idea of ​​the separation of religion and politics, considers the relationship between religion and government to be based on the fundamental principle of God's absolute sovereignty and also the right to choose and creative freedom, and emphasizes government as a divine office. (Hypothesis) Based on this, some conclusions are: Javadi Amoli is one of the serious theorists of the integration of religion and politics and religion and government based on rational and religious evidence; a religious state is not contrary to the active role of the people, but it is not the only exclusive component either; government as a religious office; the role of reason in political legitimacy; Separation of legitimacy in the position of proof from legitimacy in the position of proof; an Islamic ruler over society does not have a mandate but rather a guardianship, and people accept his divine guardianship through expert experts; people have a fundamental role in the position of proof, but they do not have any role in the position of proof; the nature of Islamic rulings explains the necessity of forming a religious government; neither is imposition legitimate in the essence of religion, nor can a religious government be compulsory; man, by law, must accept religion and divine sovereignty; the decision to implement or not implement divine commands and laws in society is in the hands of the people; in a religious government such as liberal-democratic governments, the people's opinion and opinion alone are not the axis; the politics and government of the prophets (peace be upon them) is an ever-pure politics; two types of guardianship over the excluded and guardianship over the wise are mentioned in the Quran; an Islamic ruler over society does not have a mandate but a guardianship of the second type; The attorney is dismissed by the client, but the guardian is dismissed due to lack of conditions. (Findings)

Keywords

Main Subjects

Article Title [Persian]

بررسی و تبیین رابطه «اسلام و سیاست» در اندیشه‌سیاسی آیت‌الله جوادی‌آملی(باتاکید بر کلام‌سیاسی)

Author [Persian]

  • علی آقاجانی
استادیار علوم سیاسی، پژوهشکده علوم اجتماعی، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، قم، ایران.
Abstract [Persian]

آیت‌الله جوادی‌آملی دارای جامعیت‌نسبی دردین‌شناسی و نیز درپردازش مسایل کلام‌سیاسی ازجمله حیطه‌های کلامی‌سیاسی است که‌وی‌را شخصیتی‌شاخص‌ساخته‌است.(اهمیت)مقاله برپایه‌روش‌هرمنوتیک قصدگرای‌اسکینر(روش) با تصرفاتی؛ و براساس «کلام‌سیاسی» به‌مثابه چارچوب‌نظری به‌واکاوی رابطه‌اسلام و سیاست پرداخته‌است. بر این‌پایه سوال‌اصلی آن‌است که در نگرش‌جوادی‌آملی نوع‌رابطه دین و حکومت چیست؟(سوال‌اصلی) فرضیه بر این‌مبنا استوار‌است که برپایه زمینه‌های‌ذهنی و عینی و هنجارهای مرسوم در این‌زمینه، جوادی‌آملی باطرد انگاره انفکاک دین و سیاست، چگونگی‌ارتباط بین دین و حکومت را بردو اصل‌اساسی حاکمیت‌مطلق خداوند و نیز حق‌انتخاب و آزادی‌تکوینی متکی دانسته وبر حکومت به‌مثابه منصبی‌الهی تاکید دارد.(فرضیه) بر این‌اساس برخی یافته‌ها عبارتند از: جوادی‌آملی از نظریه‌پردازان جدی ادغام‌دین و سیاست و دین و حکومت برپایه ادله عقلی و شرعی, دولت‌دینی مغایر با نقش‌آفرینی فعال‌مردم نیست اما تنهامولفه انحصاری هم‌نیست؛ حکومت به‌مثابه منصبی‌دینی؛ نقش عقل در مشروعیت‌سیاسی؛ جدایی مشروعیت در مقام‌ثبوت از مشروعیت در مقام‌اثبات؛ حاکم‌اسلامی برجامعه نه وکالت بلکه ولایت دارد و مردم ازطریق متخصصان خبره، ولایت‌الهی او را می‌پذیرند؛ مردم در مقام اثبات دارای نقش‌اساسی، اما درمقام ثبوت مدخلیتی ندارند؛ ماهیت احکام‌اسلام تبیین‌کننده ضرورت‌تشکیل حکومت‌دینی؛ نه در اصل‌دین، تحمیل رواست و نه حکومت‌دینی می‏تواند اجباری باشد؛ انسان، تشریعاً باید دین و حاکمیت‌الهی را بپذیرد؛ تصمیم اجرا یا عدم اجرای دستورات و قوانین الهی در جامعه به دست مردم؛ در حکومت‌دینی مانندحکومت‏های‌لیبرال-دموکراتیک، تنهارأی و نظرمردم، محورنیست؛ سیاست وحکومت‌انبیا(ع)، سیاستی همیشه‌پاک؛ دونوع ولایت برمحجورین و ولایت‌بر فرزانگان در قرآن مطرح است؛ حاکم‌اسلامی برجامعه نه وکالت بلکه ولایت ازنوع دوم دارد؛ وکیل ازطرف موکّل عزل می‌شود اما ولی، با فقدان‌شرایط منعزل می‌گردد.(یافته‌ها)براین‌پایه‌جوادی‌آملی ازنظریه‌پردازان‌جدی ادغام‌دین وسیاست ودین وحکومت برپایه ادله‌عقلی وشرعی است.(نتیجه)

Keywords [Persian]

  • جوادی‌آملی
  • اندیشه‌سیاسی
  • کلام‌سیاسی
  • اسلام و «سیاست و حکومت»
  • ولایت‌فقیه
  • اسکینر
Contemporary Researches on Islamic Revolution
Volume 7, Issue 26
October 2025
Pages 66-94

Files

Share

How to cite

Statistics